| Як няпрошаныя госьцi
Надакучлiвыя днi.
Неспакой- ад весялосьцi,
Мiтусьня - ад цiшынi.
Вецер тулiцца да плоту,
Аб шкляную б'ецца бель.
Разарваныя сумёты,
Як холодная пасьцель.
Абмарожаныя сьцены
Боль хаваюць iншых дзён...
Пераменны i няпэўны
Гэты час-хамелеон.
Адарваны ад "учора"
Чорнай стужкаю начы,
Я гляджу, як гiне горад.
Не магу дапамагчы.
Чорны вецер, як абраза,
Плойма зданяў на сьцяне.
Я з табою гiну разам,
Белы горад, мокры сьнег.
|
