Крыху тугі і пакуты крыху –

зноўку душа напаўняецца крыкам...

У кругаверці задухі стогне

слова жывое, надзея тоне.

Рыбай на беразе ісціна б’ецца –

беднай параніла хітрасць сэрца.

Межы тугі скрушны час вартуе,

ён нас ад выраку ці ўратуе?..